داشتن میوه های خشک در روم باستان ضروری بود، زیرا این دستورالعمل ها برای خانه داران در حدود 100 سال قبل از میلاد می گوید: “او باید مقداری غذای پخته برای شما و خدمتکاران داشته باشد.
او باید مرغ های زیادی داشته باشد و تخم مرغ میوه خشک میوس فراوان داشته باشد.
او باید یک غذای میوه هلو خشک پخته داشته باشد.
انبار بزرگی از گلابی خشک، سورب، انجیر، کشمش، سوپ در موسیر، گلابی و انگور کنسرو شده و به همچنین باید انگورهای کنسرو شده را در تفاله انگور و در گلدان های دفن شده در زمین و همچنین آجیل پرینستین تازه در خاک نگهداری کند.
به همین ترتیب، و بِه‌های اسکانتی در کوزه‌ها، و میوه‌های دیگر که معمولاً نگهداری می‌شوند، و نیز میوه‌های وحشی، همه‌ی این‌ها را باید هر سال با جدیت دور نگه دارد».[7]
انجیر نیز در روم بسیار محبوب بود. انجیر خشک به میوه خشک شکلاتی نان اضافه می شد.
بخش عمده ای از غذای زمستانی مردم روستا را تشکیل می داد.
آنها را با ادویه هایی مانند زیره، انیسون و دانه های رازیانه یا کنجد برشته می مالیدند و در برگ های انجیر پیچیده و در کوزه ها نگهداری می کردند.
امروزه مناطق عمده تولید شامل اسرائیل، اورشلیم، غزه و بسیاری از کشورهای عربی دیگر است.
انجیر خشک سرشار از ویتامین، فسفر و مواد میوه خشک هفت میوه معدنی مهم دیگر است.
آلو، زردآلو و هلو ریشه در آسیا داشته است.
[8] آنها در هزاره سوم قبل از میلاد در چین اهلی شدند و به هلال حاصلخیز گسترش یافتند و در آنجا نیز بسیار محبوب بودند، چه تازه و چه خشک.
آنها خیلی دیرتر به یونان و ایتالیا رسیدند و بسیار گران بودند اما در تهیه غذاهای لذیذ با بندر یا خورش با عسل و ادویه ها ارزش زیادی داشتند.
- منابع:
- تبلیغات:
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.