از آنجایی که شرکت‌ها مجموعه امکاناتی مانند چاپگر سه بعدی فلزات که قادر به شکل دادن به فلز هستند را گسترش می‌دهند، سؤالاتی در مورد چگونگی اطمینان از ایمنی ایجاد می‌شود.
برای قرن ها، انسان ها در درجه اول از دو تکنیک برای شکل دادن به فلز استفاده می کردند: ریخته گری و آهنگری. ریخته گری شامل ذوب فلز برای ریختن آن در قالب است و عموماً برای تولید سریع استفاده می شود.
قابل توجه است، همانطور که فلز ذوب می شود و دوباره جامد می شود، می تواند اکسیژن را جذب کرده و شکننده شود.
آهنگری که فلز داغ اما جامد را با چکش یا فشار دادن شکل می دهد، برای ساخت قطعات با کارایی بالا استفاده می شود. این به این دلیل است که تغییر شکل مواد جامد منجر به دانه‌های کوچک‌تر می‌شود.
بلورهای میکروسکوپی که یک فلز حجیم را می‌سازند – که به مواد قوی‌تر و متراکم‌تر تبدیل می‌شود.
همجوشی بستر پودری که در دهه 1990 پدیدار شد، اکنون پرکاربردترین تکنیک برای چاپ قطعات فلزی است. این تکنیک بر یک لیزر قابل برنامه ریزی یا پرتو الکترونی برای همجوشی پودر فلز در یک محیط گاز بی اثر برای ایجاد یک جسم جامد متکی است.
در سطح میکروسکوپی، همجوشی بسیار شبیه ریخته‌گری سنتی است. در هر دو فرآیند، فلز ذوب شده و سپس به سرعت جامد می شود.
که یک ریزساختار پر از منافذ و ترک بر جای می گذارد. این نقص‌ها باعث می‌شود که همجوشی بستر پودری برای چاپ مواد با کارایی بالا ایده‌آل نباشد حداقل بدون عملیات حرارتی بعدی و پر انرژی برای تقویت آنها. هانگ یو، دانشمند و مهندس مواد در ویرجینیا تک می گوید.
برای مثال، قطعات هواپیما باید دارای سطوح بسیار پایینی از نقص باشند. او می گوید: «شما می توانید هندسه های پیچیده ای را با همجوشی بستر پودری بسازید. اما عمدتاً برای اهداف تحقیقاتی و نمایشی استفاده شده است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.